Tunezja jest republiką wielopartyjną, w której władzę ustawodawczą sprawuje jednoizbowy parlament- Zgromadzenie Narodowe. Zasiada w nim 189-ciu członków, wybieranych na 5-letnią kadencję. Głową państwa jest prezydent, wybierany w wyborach powszechnych na 5 lat. Prezydent jest głównym zwierzchnikiem sił zbrojnych, ma także prawo powoływania i odwoływania ministrów. Obowiązuje konstytucja republiki powstała w 1959 r., a modyfikowana w 1988 roku.
Tunezja jest podzielona na 24 gubernatorstwa zwane wilajami. Gubernatorstwa dzielą się dalej na łącznie 262 dystrykty, a te na gminy.
? Historia obecnej Tunezji sięga II tysiąclecia p.n.e., kiedy to na tereny dzisiejszej Tunezji napłynęły plemiona berberyjskie. Od XII w. p.n.e. kraj zamieszkiwali Fenicjanie, którzy w 814 r. p.n.e. założyli Kartaginę- potężne państwo-miasto, które rozwinęło się czerpiąc głównie dochody z handlu i kontrolując zachodnią część Morza Śródziemnego. W wyniku wojen z Rzymem, w 146 r. p.n.e. Kartagina została zdobyta i przyłączona do rzymskiej prowincji Africa Proconsularis. W V w. n.e. do kraju napłynęli Wandalowie, a później prowincja należała do Bizancjum, gdzie przeżywała lata swojej świetności. W 670 r. Tunezję opanowali Arabowie, którzy rozprzestrzenili tam islam, kulturę i język arabski. We wczesnym średniowieczu w Tunezji panowało wiele dynastii m.in. Hafsydzi, aż do 1574 r. kiedy to państwo zostało podbite przez Imperium Osmańskie. Jednak na skutek dużego zadłużenia w 1881 r. kontrolę nad krajem przejęła Francja, czyniąc go swoim protektoratem. Po II wojnie światowej nasiliły się dążenia niepodległościowe, które doprowadziły w 1956 r. do odzyskania przez Tunezję niepodległości. Rok później proklamowano republikę. Jej pierwszym prezydentem został Habiba Bourguiba, który w 1975 r. został mianowany dożywotnim prezydentem. Dzięki niemu Tunezja uniknęła rozwoju islamskiego fundamentalizmu oraz ustanowiono prawa dla kobiet na poziomie nieporównywalnym z żadnym innym krajem arabskim.
? Do lat 60-tych XX w. Tunezja była jednym z głównych eksporterów ropy naftowej i gazu ziemnego. W połowie lat 80. XX w. we współpracy z MFW i Bankiem światowym został zapoczątkowany program zmian strukturalnych w gospodarce kraju, mający na calu liberalizację i uniezależnienie gospodarki od przemysłu surowcowego. Ważną rolę w gospodarce kraju odgrywa rolnictwo. Uprawia się głównie: pszenicę, jęczmień, oliwki, winorośl, buraki cukrowe, drzewa cytrusowe, warzywa (pomidory). Prowadzona jest hodowla bydła, owiec, kóz i wielbłądów. Rozwinięte jest także rybołówstwo- przede wszystkim połowy tuńczyka, makreli, sardynek. Oprócz ropy naftowej i gazu, eksploatuje się również złoża rud żelaza, cynku, ołowiu. Dobrze rozwinięty jest przemysł spożywczy, włókienniczy, rafineryjny, chemiczny, metalowy, cementowy i papierniczy. Dzięki dogodnemu położeniu geograficznemu, dużą rolę w gospodarce Tunezji odgrywa turystyka.
Głównymi partnerami handlowymi są: Francja, Niemcy, Włochy.
Klimat
W Tunezji występuje zróżnicowanie klimatyczne. Na północy panuje klimat podzwrotnikowy typu śródziemnomorskiego, natomiast na południu dominuje klimat zwrotnikowy suchy. Średnia temperatura powietrza i średnie opady dla stolicy kraju wynoszą: w styczniu 10°C i 70 mm, w lipcu 26°C i 1 mm. Latem znad Sahary wieje suchy, gorący wiatr Sirocco, który powoduje znaczny wzrost temperatury powietrza.
Kultura
Tunezja jest najbardziej liberalnym z wszystkich krajów arabskich o czym świadczą m.in. rozbudowane prawa kobiet. Zajmują one znaczące miejsca w polityce oraz dyplomacji. Stanowią ok. 55% studentów na uniwersytetach. Nie muszą też nosić tradycyjnych islamskich chust i mają takie samo prawo do otrzymania opieki nad dziećmi po rozwodzie jak mężczyźni.
Pomimo zniesienia wielu zakazów, powinno się jednak przestrzegać islamskich zwyczajów i sposobów postępowania zwłaszcza w rejonach mniej uczęszczanych przez turystów. Należy pamiętać o stosownym stroju- kobiety nie powinny ubierać się zbyt wyzywająco, rosić odkryte ramiona i głębokie dekolty, zwłaszcza w okolicach bazarów i meczetów. Również w okresie ramadanu turyści powinni unikać spożywania pokarmów i picia napojów w miejscach publicznych.
Do tradycji w Tunezji należy chodzenie do kawiarni głównie przez mężczyzn. Tunezyjczycy spotykają się, żeby zapalić sziszę, zagrać w karty i... poplotkować. Innym ulubionym miejscem pogawędek i spotkań są łaźnie. Każde miasto ma łaźnię, używaną w różnych porach przez mężczyzn i kobiety. W większych ośrodkach są osobne łaźnie dla obu płci.
Religia
Religią państwową w Tunezji jest islam odłamu sunnickiego, który wyznaje 99% mieszkańców kraju. Mniejszości religijne to przede wszystkim chrześcijanie i Żydzi.
Ludzie
Tunezja jest krajem jednolitym narodowościowo. 98% mieszkańców kraju stanowią Arabowie. Berberowie to ok. 1,2% ludności, a pozostali mieszkańcy to Europejczycy- głównie Francuzi i Włosi. Średnia gęstość zaludnienia wynosi 60 osób/km2. Zjawisko analfabetyzmu dotyczy 26% społeczeństwa. Oprócz urzędowego języka arabskiego, w użyciu znajdują się także dialekt tunezyjski oraz język francuski.
Główne miasta
* Tunis (1 200 000)
* Safakis (Sfax) (265 131)
* Arjana (196 000)
* Bizerta (Banzart) (114 371)
* Kabis (Gabés) (116 323)
* Susa (Sousse) (173 047)
Obiekty z Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO
* 1979 - Medyna w Tunisie
* 1979 - Kartagina - stanowisko archeologiczne
* 1979 - Amfiteatr w Al-Dżamm
* 1980 - Park Narodowy Aszkal
* 1985 - Miasto punickie Karkanna z nekropolą (wpis rozszerzony w 1986)
* 1988 - Medina w Susie
* 1988 - Kairuan
* 1997 - Dugga (Thugga)
